Κοιτάω τα σύννεφα παίρνουν το σχήμα σου
πυροβολάς και μασάω το βλήμα σου
είσαι μια κούκλα κι είμαι ένας άσχετος
κοίτα όσο θες είμαι διάφανος διάφανος

Δεν πίνω τίποτα, μόνο οινόπνευμα
πέτα το σπίρτο σου κάψε τ' απόγευμα
αιώνες καίγομαι κι είναι ο παράδεισος
ένας αγώνας άδικος άδικος

Ωωωωω ο Φεβρουάριος κι εσύ

Οι μαργαρίτες επαναστάτησαν
απ' τα μαλλιά σου τώρα κρεμάστηκαν
μη τις φοβάσαι τράβα τις ρίζες τους
κι αν με χτυπήσουν σκίσε τους σκίσε τους

Το μαύρο ρούμι σπάει τα παράθυρα
και τα φιλιά σου είναι τα λάφυρα
απογειώνομαι μπλέκω στα σύρματα
αφήνεις πίσω θύματα θύματα

Ωωωωω ο Φεβρουάριος κι εσύ

Εννιά τα νούμερα του τηλεφώνου σου
λείπει το 8 και νιώθω τον πόνο σου
δε με πειράζει που δεν κατάλαβες
έφτασες πρώτη, τα κατάφερες

Εδώ θα μείνω που ήμουν πάντοτε
θ' αλλάξει η μόδα κάνε αναπάντητη
σπρώξε την πόρτα τέταρτος όροφος
σε περιμένω, είμαι όμορφος όμορφος

Πέρασαν οι άγριες μέρες
Κάτω οι σημαίες πέσαν τα σύνορα
Πέρασαν οι άγριες μέρες
Δεν ήταν δίχτυα ήτανε σύννεφα

Έχω γίνει νησί
Μείνε μόνο εσύ
Ενώ θα μετράω
Το βάρος του νερού

Πέρασαν οι άγριες μέρες
Είπα ότι ξέρω δεν ξέρω τίποτα
Πέρασαν οι άγριες μέρες
Παίρνω ακόμα τα ίδια σήματα

Πέρασαν οι άγριες μέρες
Τούβλο στο γκάζι δεν κάνω σχέδια
Πέρασαν οι άγριες μέρες
Σ' έμαθα απ' έξω σαν την προπαίδεια

Ζω σ' ένα σπίτι με γυναίκες και γάτες
Περπατάω και σταυρώνω τα χέρια στις πλάτες
Δε μιλάω με κανένα
Που και που μόνο ρίχνω ένα βλέμμα

Στο απέναντι σπίτι που ζουν δυο κορίτσια
Το ένα όλο γελάει το άλλο έχει βίτσια
Περπατάει στις μύτες παντού βάζει χλωρίνη
Κάπου χάνουμε όλοι ποιος μπορεί να την κρίνει

Κι όλο λέω «ποιος είμαι που πάω τι κάνω»
Τι ναι αυτό που χτυπάει συνέχεια από πάνω
Δεν τρώω ποτέ δεν κοιμάμαι
Όλοι χρωστάμε παντού

Δεν τραβάει τις κουρτίνες κι όλο πλένει τα τζάμια
Και χορεύει με χέρια πελώρια πλοκάμια
Με κοιτάζει κι εκείνη μα τι βλέπει δεν ξέρει
Μια μουτζούρα ή ένα κόκκινο αστέρι

Οι γυναίκες στο σπίτι δεν κάνουνε κάτι
Άλλο απ' το ότι μ έχουν βάλει στο μάτι
Που κοιτάζω συνέχει στο δρόμο
Το κορίτσι να φεύγει με μια τσάντα στον ώμο

Κι όλο λέω «ποιος είμαι που πάω τι κάνω»
Τι ναι αυτό που χτυπάει συνέχεια από πάνω
Δεν τρώω ποτέ δεν κοιμάμαι καθόλου
Κι όλο ακούω στο ράδιο τραγουδάκια του κώλου

Ξένη γη πατάω
Πριονίζω τώρα τα γυμνά μου κλαδιά
Ξένη γη πατάω
Και καρφώνω στο χώμα τα χρυσά σου κλειδιά
Ξένη γη πατάω
Μα δεν ξέρω που πάω
Από δω και πέρα στην επόμενη μέρα
Στην επόμενη μέρα
Μοιάζουμε τόσο πια που φοβάμαι ότι ήρθε ο καιρός

Ειιιι
Φυσάει ακόμα
Ειιιι
Φυλάω το χώμα
Ό,τι έχει τελειώσει τελειώνει εδώ

Τόσο σ αγαπάω
Που δε θέλω να σε δω ξανά
Τόσο σ αγαπάω
Που ό,τι μου έχει μείνει το πουλάω φτηνά
Τόσο σ αγαπάω
Γι' αυτό ξέρω που πάω
Στην επόμενη μέρα
Και δαγκώνω τη σφαίρα

Και να που βρήκες κάτι σταθερό
Κι ήρθε η σιωπή συσκευασμένη σε πακέτα
Και να που δε φοβάσαι τώρα τον καιρό
Μα κάθε νύχτα ο φύλακας θα σπάει τα λουκέτα

Αυτός ο κόμπος στο λαιμό
Είναι η πρώτη πρώτη μου ανάσα
Γουλιά γουλιά το βρώμικο νερό
Το έκανα καρδιά και δύο μπράτσα

Τώρα ζητάω ένα μήλο δίχως «μη»
Κι ένα τρένο που να φεύγει όταν θέλω
Ν' αφήνει πίσω όπως θα φεύγει μια ρωγμή
Να μην υπάρχει τρόπος να επιστρέφω

Μουγκρίζει ο ήλιος πάνω απ' τα στενά
Και σκαρφαλώνει σαν ολόχρυσο σκαθάρι
Σκιά δε βρίσκεις πουθενά
Μόνη σου ελπίδα να περιμένεις το Γενάρη

Και να που βρήκα κάτι σταθερό
Κι ήρθε η σιωπή συσκευασμένη σε πακέτα
Και να που δε φοβάμαι τώρα τον καιρό
Μα κάθε νύχτα ο φύλακας θα σπάει τα λουκέτα

Εδώ που φτάσαμε
Δεν έχω τίποτα να πω
Ούτε και ψάχνω πια να βρω αυτό που χάσαμε
Ό,τι κι αν είπαμε
Κανείς να κρίνει δεν μπορεί
Ούτε ποιος έφταιξε να βρει
Γι' αυτό που ζήσαμε
Γι' αυτό που σβήσαμε

Δως μου μια αφορμή
Τράβα μια γραμμή
Κι άσε με, άσε με να φύγω
Ό,τι μου ζήτησες ήτανε λίγο

Η μέρα έρχεται
Κιτρινισμένη και βαριά
Σ' αυτή την έρημη στεριά με υποδέχεται
Κάνεις πως κρύβεσαι
Μα σ' έχω χάσει από καιρό
Μέσα στη θάλασσα νερό κι αλάτι γίνεσαι